Van beneden naar boven – hoe mijn werkkamer me hielp mijn energie opnieuw te richten - mei 2025
leestijd 4 minuten
Soms voelt een ruimte als meer dan een plek. Het is een spiegel van je innerlijke wereld.
Een verlengstuk van wie je bent, waar je staat, en waar je naartoe beweegt.
De afgelopen weken voelde ik dat er iets mocht veranderen. Niet alleen praktisch, maar diep vanbinnen.
Ik verhuisde mijn werkkamer van de 1e verdieping naar zolder. Wat er toen gebeurde, raakte veel meer dan muren en meubels.
De oude situatie – waarom het begon te knellen.
Mijn werkkamer bevond zich eerst in een kleine kamer tussen de slaapkamers in.
Op papier een handige plek, maar energetisch begon het te wringen.
Het voelde alsof werk en privé voortdurend in elkaar overvloeiden.
Alsof ik geen heldere grens kon trekken tussen mijn rol als moeder, vrouw en coach.
Ik merkte zelfs dat ik de stroom van nieuwe cliënten — zeker fysieke sessies — onbewust tegenhield.
Er zat iets vast. Het was alsof mijn energie zei: kom maar… maar liever nog even niet.
Ondertussen probeerde ik mezelf juist zichtbaar te maken, maar online voelde veiliger. De ruimte werkte me tegen.
Het was een klein en donkerder kamertje. Gevangen tussen privé.
Ik raakte er sneller afgeleid. Even de was doen, naar beneden lopen, opruimen.
Ik kon niet landen in mijn energie. En dan het raam: daarachter liep een poort met een fietspad, dat voortdurend kleine geluiden bracht.
Als HSP neem je dat allemaal waar. Het gevoel van discretie, veiligheid en bedding. Het was er niet.
Terwijl dát juist is waar ik voor sta met Inner Belly: een plek waar je mag thuiskomen bij jezelf.
Maar ik kon het zelf niet voelen in die ruimte. Alsof mijn eigen energie niet zichtbaar mocht zijn.
De beslissing – luisteren naar mijn intuïtie
De behoefte aan verandering groeide stilletjes. Tot het ineens kraakhelder was: het is tijd om te verhuizen.
Niet alleen spullen, maar ook energie. Ik dacht aan de zolder, die tot dan toe een plek was voor opslag en voor iets veel leukers: beweging met Mihrimah.
Onze meidenavondjes, dansend op muziek. Parcoertjes die zij bedacht. Vrije, speelse energie.
En juist die energie… die wilde ik óók toelaten in mijn werk. De zolder voelde ineens als de enige logische plek waar alles samen kon komen:
coaching en aromatherapie en straks ook edelsteentherapie, bellyfit en het werken met kinderen via luisterkindtherapie.
Ik begon afgelopen weekend met het verplaatsen van spullen. Hoe eigenwijs ik ben zonder hulp. Het lukte alleen het bureau nog. Dat was een dingetje. Tot op woensdagochtend terwijl ik eigenlijk aan het werk moest. Er genoeg van had. Na een zoektocht voor de juiste inbussleutel haalde ik het bureau uit elkaar. Het laatste stuk om mijn werkplek compleet te maken.
Boven voelde alles anders. Lichter, ruimer, rust, ruimte voor beweging. Ik voelde me thuiskomen.
Dit was geen afzondering. Dit was juist verbinding. Met mezelf, met mijn visie, met de vrouwen (en kinderen) die ik begeleid.
De zolder is nog steeds onze dansplek. Maar nu ook mijn creatieplek. Mijn rituelenplek. Mijn begeleidingsplek.
Alles mag hier zijn. De vrouw, de moeder, de healer, de gids. Mijn hele reis, mijn hele energie.
Energie volgt aandacht en mijn praktijk volgt mijn energie
Door letterlijk naar boven te verhuizen, heb ik ook mijn visie opgetild. Ik creëerde ruimte om te groeien, te ademen, te ontvangen.
Mijn energie stroomt vrijer. Mijn cliënten voelen het. De sfeer klopt. De bedding is voelbaar.
En alsof het universum even meekeek, viel deze hele verschuiving samen met een magische tijd: de week van de Pleiaden, waarin de zeven zusters sterker zichtbaar aan de hemel staan. Een periode van energetische downloads, spirituele activatie en diepe verwerking.
Ik voelde het aan alles. Mijn darmen protesteerden, mijn systeem verwerkte oud verdriet, en tegelijk kwamen er inzichten binnen uit vorige levens.
Alsof de zolder niet alleen mijn werkplek werd — maar ook mijn sterrenpoort.
Deze verhuizing was geen stylingproject. Het was een energetisch besluit. Een verankering van mijn JA.
Aan mezelf. Aan Inner Belly. Aan alles wat ik ben en nog ga worden.
Een vraag aan jou:
Heb jij ook een plek in huis of in jezelf die toe is aan nieuwe energie?
Wat zou er voor jou veranderen als je jezelf die ruimte écht zou geven?
En… durf jij jouw eigen innerlijke sterrenlicht te volgen, zelfs als het nog niet volledig zichtbaar is?
Blog – Hoogsensitief single mom en op reis, met je kind, met een lijf dat tegenwerkt - juni 2025
Mijn week op Ameland begon met buikpijn – en eindigde met inzichten en ontspanning.
leestijd 6 minuten
Intro
De paar dagen voor onze vakantie voelde onrustig. Mijn darmen speelden op, ik was misselijk, moe en gespannen. Op donderdagavond zat ik op de bank en dacht:
hoe moet ik morgen in hemelsnaam drie uur rijden? Alleen, met mijn lieve dochter naast me in de auto?
Ik overwoog heel even om niet te gaan. Misschien zaterdag dan. Maar iets in mij voelde: als het enigszins kan, wil ik gaan. Vrijdagochtend nog steeds enorm misselijk. Wat nu? Gelukkig trok het later weg en kon ik Mihrimah uit school halen voor ons avontuur naar het voor ons vertrouwde Ameland.
Ik voelde me gesteund en weet dat ik het fijn vindt om onderweg te zijn. De focus van het autorijden deed mijn buik kalmeren. We gingen naar een plek waar meer rust en ontspanning zou zijn. Even alles loslaten.
Aankomen op de boot: we zijn er gewoon
Mihrimah zat stralend naast me op de boot. We hadden het gehaald. We gingen op avontuur. En ook al hadden we een paar dagen regen, we vermaakten ons met minigolf, het natuurmuseum, een blotevoetenpad en heel veel lachen.
Het meest onverwacht fijne moment?
De tandem.
Ik had verwacht dat het lastig zou zijn — maar het ging zó goed. Mihrimah trapte mee, we reden als één geheel. Ze straalde en ik straalde mee. Een tandem is voor herhaling vatbaar.
Pas op Ameland voelde ik hoe moe ik was
De eerste dagen merkte ik pas echt hoeveel ik de weken daarvoor had gedragen. Alle ballen alleen in de lucht houden. Ik kan het dat weet ik. Tegelijkertijd is het ook een frustratie. Waarom kunnen dingen niet makkelijker zijn. Werkt mijn lijf niet mee. Ik neem toch ontspanning? Waarom nu dit gedoe weer. Ik wil …. Gewoon genieten. (Herken je deze frustratie?).
Ik besloot een pact met mezelf te sluiten. Voor tijdens de vakantie, voor als ik terug zou zijn. En begon te schrijven in mijn journal.
- Meer rust toe laten – zelfs midden op de dag.
- Bewuster eten en mijn buik ruimte geven om tot rust te komen.
- Beweging kiezen die goed voelt: wandelen, stretchen, dansen, krachttraining.
- En vooral: lief zijn voor mezelf. Want ik bén al goed bezig. Ik hoef het niet te verdienen door harder te lopen. Of door het gevoel dat ik tijd moet in halen uit de periodes dat er weinig ruimte was voor leven vanuit wie ik ben.
Spannende etentjes & kleine rituelen
Uit eten gaan vind ik spannend, zeker met mijn gevoeligheid. Vrijwel altijd wordt ik overvallen door een gevoel dat tegen paniek aan zit. Terwijl ik op dat moment wel graag uit eten wil. De eerste dat bij aankomst pufte ik in stilte wel bijna 4 paniek momentjes weg in het restaurant. De laatste keer uit eten gelukkig maar 1. Een overwinning en mijn drive is vaker uit eten. Mihrimah geniet daar zo van. Zij kent die angst niet. Dat wil ik graag zo houden. En voor mijn gevoel gaat die angst bij mij ook weg. Ik ken de oorzaak. Mijn lichaam heeft het opgeslagen en mag de angst los laten. Alles bij elkaar ging het goed. De sfeer was rustig. Mihrimah voelde zich op haar gemak, personeel dacht mee met mijn voedselintolleranties. Ik had mijn olie bij me. TummyGize voor m’n buik, StressAway op mijn hart en polsen.
En ik herinnerde mezelf eraan: ik heb dit vaker overleefd. Dit kan ik nu ook.
Soms is dat de kracht van doorzetten — omdat je weet dat je iets wilt veranderen. Daarvoor patronen moet doorbreken. Niet meer leven vanuit angst maar vanuit vertrouwen.
Een huis, een eiland, een plek die voelt als thuiskomen
We verbleven niet in het kleine witte huisje bij vakantiepark Boomhiemke waar we vorig jaar waren. Maar bij Landal State in een fijn appartementje. Toch misten we dat huisje wel een beetje. Dat huisje voelde als thuiskomen. Het strand, het duin, de lucht alsof het ons huisje is. Bij Landal state was er een fijne binnenspeelplek voor Mihrimah. Ze speelde met kindjes en het maakte niet uit als ze elkaar niet verstonden. Af en toe mocht ik even tolken. Mihrimah ontdekte lego ze bouwde mooie huisjes en autos. Op deze momenten kon ik een boekje lezen op de bank in de hal of boven even in de keuken rommelen. Vanuit het appartement kon ik haar zien spelen.
Langzaam kwam mijn lichaam tot rust. Zowel bij mij als Mihrimah. Toch merk je bij kindjes dat hoe leuk een vakantie is. Het andere dagritme niet altijd makkelijk is.
Wat deze reis me liet zien
Dat ik het kan.
Alleen reizen met mijn dochter, ook als mijn lijf niet meewerkt.
Dat liefde, wilskracht en rust in je eigen tempo alles kunnen transformeren.
En dat luisteren naar je lichaam niet betekent dat je stopt — maar dat je leert meebewegen.
Ook liet het me zien dat we de volgende keer eerst een paar dagen ontladen na een drukke periode en dan pas op vakantie gaan. Al doende leren we.
Publicatieschema
Het streven is om minstens één keer per 4-6 weken te schrijven